سوگند نامه ی پرثوآ

از روی مروت و دادگری به روان راستی سوگند یاد می کنم،کام هستی را می جوییم تو و من قسم به آسمان و زمین به تبلور وجود تن در مسیر ماورای راز هستی از عدم نیستی، اینک به راه تو میروم و با آه دم و در فنای عدم به چه کارگی خویش پی خواهم برد.از عدم اینک سوی هستی گرای، جز ره هستی ره دیگر مپوی و زنگار جهل را از روح مان می زداییم و از آن فارغ می شویم و به معنی من و تو ما را می کاویم. ها واو تو آن هو با تو نه هیاهو من به دنبال گنجی در آن سوی شهر حفره ای را هرچه کاویدم سخت زیر آن آثاری از گنج نبود،ناگاه پرتویی از نور را دیدم و آن نوری نبود جز پرثوآ؛ من از تن رها شدم و گنج را یافتم، من با تهی خوی گرفته بودم و اینک حق آکنده در خیال و وجودم مرا در مسیر پرثوآ می خواند؛ ای جهانبان، ای راهبان، ای همراه وفاداری، فداکاری و نیّتمان نیک باد اینک من همراه نگاهبان این راه خواهم بود.